വി. കാതറിൻ ലബോറെയെ 1947 ജൂലൈ 27 ന് വിശുദ്ധയായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിനിടയിൽ പീയൂസ് പന്ത്രണ്ടാമൻ പാപ്പ വിശേഷിപ്പിച്ചത് ‘Saint of Silence’ എന്നായിരുന്നു. 1830 നും 1831 നുമിടയിൽ പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ ധാരാളം ദർശനങ്ങളുണ്ടായെങ്കിലും വി. കാതറിൻ ലബോറെ 46 വർഷത്തോളം അത് രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ചു. തന്റെ കുമ്പസാരക്കാരനായ ഫാ. അലഡലിനോടു മാത്രമാണ്, മറ്റാരെയും അറിയിക്കരുതെന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവളത് പറഞ്ഞത്.
ഫാ. അലഡെൽ, സിസ്റ്ററുടെ പേര് വെളിപ്പെടുത്താതെ ദർശനങ്ങളെപ്പറ്റി പാരീസിലെ ആർച്ചുബിഷപ്പിനെയും മറ്റു ചുമതലപ്പെട്ടവരെയും അറിയിച്ചു. ദർശനങ്ങൾ ആധികാരികമാണോ എന്ന് വിലയിരുത്താനുള്ള കാനോനിക അന്വേഷണത്തിനുശേഷം ആദ്യം ഫ്രാൻസിലും പിന്നീട് ലോകം മുഴുവനിലും അത് സംസാരവിഷയമായി. ദർശനം ലഭിച്ചത് ആർക്കെന്നുമാത്രം ആരും അറിഞ്ഞില്ല; അവളുടെതന്നെ സഭാസമൂഹത്തിലുള്ളവർ പോലും.
ഇതിനിടയിൽ പാരീസിനു പുറത്ത് പ്രായമായവർക്കുവേണ്ടിയുള്ള ഒരു ശരണാലയത്തിൽ എളിയ ജോലികൾ ചെയ്ത് വി. കാതറിൻ ലബോറെ ഒളിക്കപ്പെട്ട ജീവിതം നയിച്ചു. അടുക്കളജോലികളും അലക്കുജോലികളും വയസ്സായവരുടെ ആത്മീയകാര്യങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതുമെല്ലാം അവൾ സന്തോഷത്തോടെ ചെയ്തു. അവിടെയുള്ള ഒരാളുപോലും അന്ത്യകൂദാശ സ്വീകരിക്കാതെ മരിച്ചിരുന്നില്ല.
1876 ൽ മരിക്കുന്നതിന് ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കുമുൻപാണ് ദർശനങ്ങളുടെ ആധികാരികതയിൽ ആർക്കും സംശയമില്ലാതിരിക്കാൻവേണ്ടി പരിശുദ്ധ കന്യകയുടെ നിർദേശപ്രകാരം, തനിക്കായിരുന്നു ദർശനങ്ങൾ ലഭിച്ചതെന്ന് അവൾ വെളിപ്പെടുത്തിയത്.
1806 മെയ് രണ്ടിനായിരുന്നു ഫ്രാൻസിലെ ബർഗണ്ടിയിലെ ഒരു ചെറിയ ഗ്രാമത്തിൽ കാതറിൻ ലബോറെ, അറിയപ്പെടുന്ന കർഷകനായ പീറ്റർ ലബോറയുടെയും മുൻ സ്കൂൾ അധ്യാപികയായ മേരി ലൂയിസിന്റെയും 11 മക്കളിൽ ഒമ്പതാമത്തെ മകളായി ജനിച്ചത്. ഒൻപതാമത്തെ വയസ്സിൽ അവൾക്ക് അമ്മ നഷ്ടപ്പെട്ടു. അമ്മയുടെ മുറിയിൽ ഷെൽഫിലുള്ള പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ രൂപത്തെ കസേരയിൽ കയറിനിന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു: “പ്രിയ പരിശുദ്ധ അമ്മേ, നീയാണ് ഇനിയെന്റെ അമ്മ.”
കാതറിന് 12 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ മൂത്ത ചേച്ചി ‘ഡോട്ടേഴ്സ് ഓഫ് ചാരിറ്റി’ എന്ന സഭയിൽ ചേർന്നു. വീട് നോക്കേണ്ട ജോലി അവൾക്കായി. പഠിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും പത്തു കിലോമീറ്റർ താണ്ടി അവൾ എല്ലാ പ്രഭാതത്തിലും വിശുദ്ധ കുർബാന കൂടി. ഇടയ്ക്ക് അടുത്തുള്ള ചാപ്പലിലും പോയി പ്രാർഥിച്ചു.
ഒരിക്കൽ ഡോട്ടേഴ്സ് ഓഫ് ചാരിറ്റിയുടെ ഒരു മഠം സന്ദർശിക്കവെ, ആ സഭ സ്ഥാപിച്ച വിൻസെന്റ് ഡി പോളിന്റെ ചിത്രം കണ്ടപ്പോൾ അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, ഇതേ ആളാണ് സ്വപ്നത്തിൽവന്ന് “ഒരിക്കൽ നീ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് സന്തോഷത്തോടെ വരും. ദൈവത്തിന് നിന്നെക്കുറിച്ചൊരു പദ്ധതിയുണ്ട്” എന്ന് പറഞ്ഞതെന്ന്.
കല്യാണാലോചനകൾ ഒരുപാട് വന്നെങ്കിലും അവൾ എല്ലാം നിരസിച്ചു. ഒരു കന്യാസ്ത്രീ ആകാൻ അവൾ ഒരുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അപ്പൻ അതിന് എതിരായിരുന്നെങ്കിലും അവസാനം സമ്മതം കൊടുത്തു. അങ്ങനെ 1829 ൽ അവൾ ഡോട്ടേഴ്സ് ഓഫ് ചാരിറ്റി സമൂഹത്തിൽ ചേർന്നു. ദരിദ്രരോടുചേർന്ന് അവൾ പ്രവർത്തിച്ചു. എഴുതാനും വായിക്കാനും പഠിച്ചു. ഈശോയോടുള്ള അടുപ്പത്തിൽ വളർന്നു. 1830 ൽ നൊവിഷ്യേറ്റിൽ പ്രവേശിച്ചു.
1830 ജൂലൈ 18 ന് വി. വിൻസെന്റിന്റെ തിരുനാളിന്റെ അന്ന് സാധാരണപോലെ അവൾ ഉറങ്ങാൻ പോയി. രാത്രി 11.30 ആയപ്പോൾ മിന്നുന്ന വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിച്ച ഒരു ചെറിയ കുട്ടി അവളെ വന്ന് വിളിച്ചുണർത്തി. “സിസ്റ്റർ, സിസ്റ്റർ, സിസ്റ്റർ, ചാപ്പലിലേക്കു വരൂ. പരിശുദ്ധ കന്യക അവിടെ കാത്തിരിക്കുന്നു. കൈയിൽ ഒരു മെഴുകുതിരി കത്തിച്ചുപിടിച്ചു നടക്കുന്ന കുട്ടിയെ പിന്തുടർന്ന് അവൾ പടികളിറങ്ങി ചാപ്പലിലേക്കു പോയി. അദ്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, ഇടനാഴികളിലെയും ചാപ്പലിലെയും മെഴുകുതിരികളെല്ലാം തനിയെ കത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു അപ്പോൾ. കാതറിൻ സക്രാരിക്കു മുൻപിൽ മുട്ടിൽനിന്നു.
പട്ടുവസ്ത്രം ഉലയുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അവൾ മുകളിലേക്കു നോക്കി. മനോഹരിയായ ഒരു സ്ത്രീ അൾത്താരയുടെ പടികളിറങ്ങിവന്ന് കസേരയിലിരുന്നു. “ഇത് പരിശുദ്ധ കന്യകയാണ്” – കുട്ടി ഉറക്കെ പറഞ്ഞു. കാതറിൻ അമ്മയ്ക്കു മുൻപിൽ മുട്ടുകുത്താനോടി. മേരിയുടെ മടിയിൽ തന്റെ കൂപ്പിയ കൈകൾവച്ച് അവൾ അമ്മയുടെ കണ്ണിലേക്കു നോക്കി. അതായിരുന്നു അവളുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മധുരനിമിഷം എന്ന് അവൾ തന്റെ കുമ്പസാരക്കാരനോട് പിന്നീട് പറഞ്ഞു. രണ്ടുമണിക്കൂറോളം പരിശുദ്ധ അവളോടു സംസാരിച്ചു.
“എന്റെ കുഞ്ഞേ, നിനക്കായി നല്ല ദൈവം ഒരു ദൗത്യം ഏൽപിച്ചിരിക്കുന്നു” – മേരി പറഞ്ഞു. പക്ഷേ, എന്താണ് അതെന്ന് അപ്പോൾ പറഞ്ഞില്ല. അടുത്ത 40 കൊല്ലത്തിൽ ഫ്രാൻസ് സഹിക്കാനിരിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി അവൾ പറഞ്ഞു. “അൾത്താരയ്ക്കു കീഴേ വരിക” – അവൾ പറഞ്ഞു. “വലുതും ചെറുതുമായ കൃപകൾ ചോദിക്കുന്ന എല്ലാവരിലേക്കും അത് ചൊരിയപ്പെടുന്നു.” കാതറിൻ അവൾക്ക് ചോദിക്കാനുള്ളതെല്ലാം അമ്മയോടു ചോദിച്ചു. അമ്മ എല്ലാം കേട്ട് ശാന്തമായി മറുപടി പറഞ്ഞു. അവസാനം അമ്മ പുഞ്ചിരിച്ചു. കൈയുയർത്തി അനുഗ്രഹിച്ച് മറഞ്ഞുപോയി. കുഞ്ഞുഗൈഡ് അവളെ തിരിച്ചു മുറിയിൽ കൊണ്ടാക്കി അപ്രത്യക്ഷമായി. ക്ലോക്കിൽ മണി രണ്ടടിച്ചു.
നാല് മാസങ്ങൾക്കുശേഷം 1830 നവംബർ 27 ഒരു ശനിയാഴ്ച വൈകുന്നേരം കാതറിൻ മറ്റു സന്യാസിനികൾക്കൊപ്പം പ്രാർഥിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ അന്ന് കേട്ടതുപോലെ വസ്ത്രം ഉലയുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ സന്തോഷം തിരതല്ലി. കണ്ണുയർത്തി നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു ഗ്ലോബിന്റെ മുകളിൽ വെള്ളവസ്ത്രം ധരിച്ച് അമ്മ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. പരിശുദ്ധ അമ്മ കാതറിനോടു പറഞ്ഞു: “ഞാൻ കാണിച്ചുതരുന്ന മാതൃകയിൽ ഒരു മെഡൽ നിർമിക്കുക. ഇത് അണിയുന്നവർ, പ്രത്യേകമായി കഴുത്തിലണിയുന്നവർ വലിയ കൃപകൾ സ്വന്തമാക്കും.”
കാതറിൻ ഒരേ ദർശനം അടുത്ത 19 മാസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അഞ്ചുപ്രാവശ്യം കൂടെ കണ്ടു. അവളുടെ കുമ്പസാരക്കാരൻ ഫാ. അലഡെലിനോടു മാത്രമാണ് അവൾ എല്ലാ കാര്യവും പറഞ്ഞിരുന്നത്. ഫാ. അലഡെൽ അദ്ഭുതമെഡലിന്റെ ഡിസൈൻ പാരീസിലെ ആർച്ചുബിഷപ്പിനോടു പറഞ്ഞു. ഉടനെ അനുമതി ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു.
1842 വരെ പത്തു കൊല്ലത്തിനുള്ളിൽ 250 മില്യൺ മെഡലുകളാണ് ഉണ്ടാക്കിയത്. പിന്നീട് എണ്ണാൻ കഴിയാത്തത്ര. 1842 ൽ അൽഫോൻസ് റാറ്റിസ്‌ബോണിന്റെ മാനസാന്തരം മെഡലിന്റെ പ്രസിദ്ധി ലോകമെങ്ങും എത്തിച്ചു.
അവസാന ദർശനത്തിനുശേഷം പരിശുദ്ധ അമ്മ കാതറിനോടു പറഞ്ഞു: “ഇനി നീ എന്നെ കാണുകയില്ല. പക്ഷേ, നിന്റെ പ്രാർഥനകളിൽ എന്റെ സ്വരം കേൾക്കും.” ആ വാഗ്ദാനം അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ മുഴുവൻ വലിയ ആശ്വാസമായി. എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും ദൈവഹിതം നിറവേറ്റുന്നതിലായിരുന്നു അവളുടെ ശ്രദ്ധ. എളിമയിലൂടെ മറയ്ക്കപ്പെട്ടും തന്റെ ജീവിതം പ്രാർഥനയിലൂടെയും പ്രായശ്ചിത്തത്തിലൂടെയും ദൈവത്തിനു സമർപ്പിച്ച് അവൾ കഴിഞ്ഞുകൂടി.
1876 ഡിസംബർ 31 ന് അവൾക്ക് അന്ത്യകൂദാശ നൽകപ്പെട്ടു. സന്തോഷവും ശാന്തതയുമായിരുന്നു ആ മുഖത്ത്. മരിക്കാൻ പേടിയുണ്ടോ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞു: “മരണത്തെ പേടിയോ? എനിക്ക് പേടിയുണ്ടെന്നുതോന്നാൻ എന്താ കാരണം? ഞാൻ നമ്മുടെ കർത്താവിന്റെയും പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെയും വി. വിൻസെന്റിന്റെയും അടുത്തേക്കല്ലേ പോകുന്നെ.”
1933 ൽ കാതറീന്റെ ശരീരം ജീർണിക്കാതെ കാണപ്പെട്ടു. അതേ കൊല്ലം വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവളെന്ന് പീയൂസ് പതിനൊന്നാമൻ പ്രഖ്യാപിച്ച വി. കാതറിൻ ലബോറയെ 1947 ൽ പീയൂസ് പന്ത്രണ്ടാമൻ പാപ്പ വിശുദ്ധ പദവിയിലേക്കുയർത്തി. ഇന്നും പാരീസിൽ, പരിശുദ്ധ അമ്മ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട്‌ അദ്ഭുതമെഡലിന്റെ ഡിസൈൻ പറഞ്ഞുകൊടുത്ത ഡോട്ടേഴ്സ് ഓഫ് ചാരിറ്റിയുടെ ചാപ്പലിൽ അവളുടെ ശരീരം മനോഹരമായി സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്.
ജിൽസ ജോയ്
