നാം എത്രയധികം പ്രാർഥിക്കുന്നുവോ അത്രയധികം നമുക്ക് പ്രത്യാശിക്കാൻ കഴിയും. ദൈവത്തിലും നമ്മുടെ ജീവിതത്തിനായുള്ള അവിടുത്തെ നിഗൂഢമായ പദ്ധതിയിലും വിശ്വസിക്കുക. ബാക്കിയെല്ലാം അവിടുന്ന് നന്മയ്ക്കായി പരിണമിപ്പിക്കും. ചില സമയങ്ങളിൽ ലോകത്തിലും നമ്മിലുമുള്ള പ്രത്യാശ നഷ്ടപ്പെടുത്താനുള്ള പ്രലോഭനം ഉണ്ടായേക്കാം. അപ്പോൾ ദൈവത്തിൽ പ്രാർഥനയോടെ ആശ്രയിക്കുക.
നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ കൂടുതൽ പ്രത്യാശ വർധിപ്പിക്കാനുള്ള ഒരു മാർഗം പ്രാർഥിക്കുക എന്നത് മാത്രമാണ്. കേൾക്കുമ്പോൾ വളരെ ലളിതമായി തോന്നാം, എന്നാൽ ജീവിതത്തിലെ പല കാര്യങ്ങളും പോലെ, ചിലപ്പോൾ വളരെ ലളിതമായ കാര്യങ്ങളാണ് നമുക്ക് പ്രതിസന്ധികളിൽ പരിഹാരം നൽകുന്നത്.
ബെനഡിക്ട് പതിനാറാമൻ മാർപാപ്പ തന്റെ ചാക്രികലേഖനമായ ‘സ്പെ സാൽവി’ യിൽ ഈ ആശയം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രാർഥനയും പ്രത്യാശയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെപ്പറ്റി പറയുന്നത് ഇപ്രകാരമാണ്:
‘പ്രത്യാശ പഠിക്കുന്നതിനുള്ള ആദ്യത്തെ അനിവാര്യമായ ക്രമീകരണം പ്രാർഥനയാണ്. ആരും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാത്തപ്പോൾ, ദൈവം ഇപ്പോഴും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. എനിക്ക് ആരോടും സംസാരിക്കാനോ ആരെയും വിളിക്കാനോ കഴിയാതെ വരുമ്പോൾ, എനിക്ക് എപ്പോഴും ദൈവത്തോട് സംസാരിക്കാൻ കഴിയും. മനുഷ്യന്റെ കഴിവിനപ്പുറമുള്ള ഒരു ആവശ്യം കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ എന്നെ സഹായിക്കാൻ ആരുമില്ലാത്തപ്പോൾ, ദൈവത്തിന് എന്നെ സഹായിക്കാനാകും. ഞാൻ പ്രാർഥിച്ചാൽ ഞാൻ ഒരിക്കലും തനിച്ചല്ല’ – തുടർന്ന് പാപ്പ കർദിനാൾ എൻഗുയെൻ വാൻ തുവാന്റെ ഉദാഹരണം പ്രത്യാശയുടെ വെളിച്ചമായി ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു:
അന്തരിച്ച കർദിനാൾ എൻഗുയെൻ വാൻ തുവാൻ പതിമൂന്ന് വർഷമായി തടവുകാരനായിരുന്നു. അവരിൽ ഒമ്പത് പേർ ഏകാന്തതടവിൽ കഴിഞ്ഞു. പതിമൂന്ന് വർഷത്തെ ജയിൽവാസം തീർത്തും നിരാശാജനകമായ ഒരു സാഹചര്യമായിരുന്നു. എങ്കിലും ദൈവത്തോട് സംസാരിക്കാനും ശ്രവിക്കാനും കഴിയുക എന്നത് അദ്ദേഹത്തിൽ പ്രതീക്ഷ പകർന്നു. ജയിൽ മോചിതനായശേഷം, ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ആളുകൾക്ക് ആ പ്രതീക്ഷ പകരാൻ അദ്ദേഹത്തെ പ്രാപ്തനാക്കി. ദൈവമില്ലാതെ ഉറച്ച പ്രത്യാശ ഉണ്ടായിരിക്കുക അസാധ്യമാണ്. നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന് ഒരു പദ്ധതിയുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ നമുക്ക് ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹവും കരുണയും ആവശ്യമാണ്.
ഏറ്റവും നിരാശാജനകമായ സാഹചര്യങ്ങളിൽപ്പോലും, നാം എത്രയധികം പ്രാർഥിക്കുന്നുവോ അത്രയധികം നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ പ്രത്യാശ വർധിപ്പിക്കാൻ കഴിയും.
