മീഡിയ അപ്പസ്തോലൻ: വാഴ്ത്തപ്പെട്ട ജെയിംസ് അൽബേരിയോണി

റോസാ കാർഡോണ, ഇറ്റലിയിലെ കെരാസ്‌കോ എന്നുപേരുള്ള ഒരു ഗ്രാമത്തിൽ ഒന്നാം ക്ലാസ്സിലെ 88 കുട്ടികളെ പഠിപ്പിക്കുന്ന ടീച്ചറായിരുന്നു. ഒരുദിവസം പെട്ടെന്ന് ടീച്ചർ കുട്ടികളോട്, ഓരോരുത്തരും അവർക്ക് വലുതാകുമ്പോൾ ആരായിത്തീരണം എന്നുചോദിച്ചു.

കുറച്ചുപേർ അത് കളിയായെടുത്ത് ചിരിച്ചുകൊണ്ടുനിന്നെങ്കിലും കുറച്ചുപേർ പറയാൻതുടങ്ങി അവർക്ക് ആരാകണമെന്ന്. “എനിക്ക് ഒരു കൃഷിക്കാരനാവണം,” “എനിക്ക് കുറെ ആടുമാടുകൾ വേണം,” “എനിക്ക് ടീച്ചറിനെപ്പോലെ ഒരു ടീച്ചർ ആവണം…” ഇങ്ങനെ ഓരോരുത്തരും പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. മിണ്ടാതെനിൽക്കുന്ന ആറുവയസ്സുകാരൻ ജെയിംസ് അൽബേരിയോണിനെ കണ്ട് അവർ ചോദിച്ചു: “നീയോ ജെയിംസേ? നീ താറാവിനെ വളർത്താൻ പോവാണോ?”

അവന്റെ മറുപടി പെട്ടെന്നായിരുന്നു: “എനിക്കൊരു പുരോഹിതനാവണം.” ഒരുനിമിഷം അവിടെ ആകെ നിശബ്ദത പരന്നു. പിന്നെ കുട്ടികൾ അലറിവിളിച്ച് അവനെ കളിയാക്കാൻ തുടങ്ങി. “എന്തൊരു മണ്ടനാ,” “ഇവനേ പണിയെടുക്കാൻ മടിയാ,” “എടാ മടിയാ…” എന്നൊക്കെ അവർ വിളിച്ചുകൂവി. ടീച്ചർ ഗൗരവത്തോടെ എല്ലാവരോടും നിശബ്ദരാകാൻ പറഞ്ഞു. അവൾ അവനെ അഭിനന്ദിച്ചു. വാത്സല്യത്തോടെ പുറത്തുതട്ടി. അവന് ഒരു പുരോഹിതനായിത്തീരാൻ കഴിയുമെന്നും അതിനായി നല്ലവണ്ണം പഠിക്കാനും പറഞ്ഞു.

ക്ലാസിലുള്ളവർക്ക് അവനോട് ബഹുമാനം തോന്നി. അവനെ കൂട്ടുകാരനാക്കാൻ പിന്നെ മത്സരമായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം അറിഞ്ഞ അവന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞു: “ഒരു പുരോഹിതനാകാനാണ് നിന്റെ ആഗ്രഹമെങ്കിൽ നീ നന്നായി ജീവിച്ചുകാണിക്കണം. നന്നായി പഠിക്കണം, നന്നായി പണി ചെയ്യണം, നിന്റെ സഹോദരന്മാരെക്കാൾ കൂടുതലായി നീ മുതിർന്നവരെ അനുസരിക്കണം.” ജെയിംസ് അതെല്ലാം സീരിയസായി തന്നെ എടുത്തു. അവന്റെ സ്വഭാവം കുറേക്കൂടി നന്നായി.

മാധ്യമങ്ങളിലൂടെയുള്ള സുവിശേഷപ്രവർത്തനം സാധ്യമാണെന്ന് ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനപ്പുറം വിശ്വസിച്ച, മാസ് കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്റെ സാധ്യതകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞ, അതിനായി അഹോരാത്രം പ്രയത്നിച്ച, സെന്റ് പോൾസ് എന്ന ഒരുകാലത്തെ ഏറ്റവും വലിയ കത്തോലിക്ക പ്രസിദ്ധീകരണശാല, സൊസൈറ്റി ഓഫ് സെന്റ് പോൾ പോലുള്ള അനേകം തുടക്കങ്ങൾക്ക് ചുക്കാൻ പിടിച്ച, ‘ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ ആശ്ചര്യം’ എന്ന് പോൾ ആറാമൻ പാപ്പയും ‘പുതുസുവിശേഷവൽക്കരണത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ അപ്പസ്തോലൻ’ എന്ന് ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ പാപ്പയും വിശേഷിപ്പിച്ച, മീഡിയ അപ്പസ്തോലൻ എന്ന് ലോകമെങ്ങും അറിയപ്പെടുന്ന വാഴ്ത്തപ്പെട്ട ജെയിംസ് അൽബേരിയോൺ.

1884 ഏപ്രിൽ 4 -നാണ് മൈക്കിൾ അൽബേരിയോണിന്റെയും തെരേസ റോസ അലോക്കോയുടെയും ആറുമക്കളിൽ നാലാമത്തവനായി ഇറ്റലിയിൽ ക്യൂണിയോവിലുള്ള ഫോസ്സാനോ എന്ന സ്ഥലത്ത് അവൻ ജനിച്ചത്. ആരോഗ്യം തീരെയില്ലാതെ വളരെ ചെറുതായിരുന്ന അവനെ, കിട്ടുമെന്ന് പ്രതീക്ഷയില്ലാതിരുന്നതിനാൽ വേഗംതന്നെ പള്ളിയിൽ കൊണ്ടുപോയി മാമ്മോദീസ കൊടുത്തിരുന്നു.

കൃഷിക്കാരായിരുന്ന അപ്പനും ചേട്ടന്മാർക്കും രാത്രിയിൽ കൃഷിസ്ഥലത്ത് പണിചെയ്യാൻ വെളിച്ചത്തിനായി റാന്തൽവിളക്ക് പിടിക്കാൻ ഏല്പിച്ചത് കുഞ്ഞുജെയിംസിനെ ആയിരുന്നു. ഉറക്കച്ചടവുകൊണ്ട് ചിലയിടത്ത് നിന്നുപോകുന്ന അവനോട് അമ്മ ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറയും: “എടാ, വെളിച്ചം കൊണ്ടുവാ.” അതൊരു പ്രവാചകമൊഴി ആയിരുന്നെന്ന് ആ അമ്മ അറിഞ്ഞുകാണില്ല. ഈ യുഗത്തിന്റെ അപ്പസ്തോലനായി ദൈവം വിളിച്ചവനായിരുന്നു അവൻ.

വൈദികനാകാനുള്ള അവന്റെ താല്പര്യംകണ്ട് അപ്പൻ അവനെ സെമിനാരിയിൽ ചേർത്തു. ആദ്യകാലങ്ങളിൽ വളരെ തീക്ഷ്‌ണതയോടെ, പഠിക്കുന്നതിലും പ്രാർഥനയിലും നിയമങ്ങൾ അനുസരിക്കുന്നതിലും തിരുത്തലുകൾ സ്വീകരിക്കുന്നതിലുമൊക്കെ താല്പര്യംകാണിച്ചിരുന്ന ജെയിംസ് പിന്നീട് വായനയിലേക്ക് ചുരുങ്ങി. നാലുകൊല്ലങ്ങൾ കൊണ്ട് എല്ലാം മാറിമറിഞ്ഞു. ഉള്ളടക്കമൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ കയ്യിൽകിട്ടുന്ന പുസ്തകങ്ങളും ആനുകാലികങ്ങളുമെല്ലാം വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. പഠിപ്പിലും പ്രാർഥനയിലും താല്പര്യം കുറഞ്ഞു. അവന്റെ അധ്യാപകരും ആത്മീയോപദേഷ്ടാക്കളും പഠിച്ചപണി പതിനെട്ടും നോക്കിയെങ്കിലും രക്ഷയില്ലെന്നുകണ്ട് അവനോട് അവർ പറഞ്ഞു: “എന്റെ മോനേ, നിനക്ക് സെമിനാരിയല്ല പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. വേറെ എന്തെങ്കിലും നോക്കൂ.” 1900 ഏപ്രിലിൽ അവൻ വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തി.

താമസിയാതെ, ഒരു പുരോഹിതനാകാനുള്ള ആഗ്രഹം വീണ്ടും അവനിൽ കത്തിപ്പടർന്നു. അപ്പനെയും ചേട്ടന്മാരുടെയും കൂടെ കൃഷിപ്പണി ചെയ്തുനടക്കാൻ അവനു കഴിഞ്ഞില്ല. അവന്റെ ഇടവകവികാരി മോണ്ടർസീനൊ അച്ചനെ ചെന്നുകണ്ടു. പരിശുദ്ധ കുർബാനയോടും ദിവ്യകാരുണ്യത്തോടുമുള്ള അവന്റെ സ്നേഹം പൂർവാധികം ശക്തിയായി തിരിച്ചുവന്നു. വീണ്ടും ശ്രമിക്കാനും പുരോഹിതനാകാനും അച്ചൻ അവനെ ഉപദേശിച്ചു. അതേകൊല്ലം വീണ്ടും ആൽബയിലെ സെമിനാരിയിൽ അവൻ ചേർന്നു. ഒരു കാളവണ്ടിയിലാണ് തന്റെ പിതാവിനോപ്പം ജെയിംസ് അവിടേക്കു പോയത്.

പുതിയ നൂറ്റാണ്ടിന് പുതിയ അപ്പസ്തോലൻ

1990 ഡിസംബർ 31. പുതുവത്സരത്തിലേക്കും പുതുനൂറ്റാണ്ടിലേക്കും ലോകം കടക്കവെ, അന്ന് രാത്രി നാലഞ്ചു മണിക്കൂറോളം ജെയിംസ് മുട്ടിൽനിന്ന് പ്രാർഥിച്ചു. പതിനാറ് വയസ്സ് മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന അവൻ തീക്ഷ്‌ണമായ പ്രാർഥനയിലും ദൈവസാന്നിധ്യത്തിലും മുഴുകിയിരിക്കവെ തന്റെ വിളിയെക്കുറിച്ച് അവന് ഉത്തമബോധ്യം കൈവന്നു. പുതിയ നൂറ്റാണ്ടിൽ പുതിയ ചില കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ദൈവം തന്നെ വിളിക്കുന്നുവെന്ന് അവന് മനസ്സിലായി.

പുസ്തകങ്ങളും ആനുകാലികപ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളും ആർത്തിപിടിച്ചു വായിച്ചിരുന്ന, ന്യൂസ് പേപ്പറിലെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഒന്നൊഴിയാതെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്ന ജെയിംസിന് പ്രസ്സും റേഡിയോ, സിനിമ പോലുള്ള ആശയവിനിമയ മാധ്യമങ്ങൾക്കും ആളുകളിൽ ചെലുത്താൻ കഴിയുന്ന സ്വാധീനത്തെക്കുറിച്ച് നല്ല നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നു. “അതെന്റെ കടമയായി എനിക്ക് തോന്നി.” അദ്ദേഹം പിന്നീട് എഴുതി. “എന്നെപ്പോലെ ചിന്തിക്കുന്ന വ്യക്തികളോട് സഹകരിച്ചുകൊണ്ട് സഭയെയും പുതുനൂറ്റാണ്ടിലെ ആളുകളെയും മാസ് കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്റെ സാധ്യതകളിലൂടെ സേവിക്കുക എന്നത്. അങ്ങനെ ഒരാശയം തുടക്കത്തിലൊക്കെ ആകെ ചിന്താക്കുഴപ്പത്തിലാക്കിയെങ്കിലും പിന്നീട് കൂടുതൽ വ്യക്തമായി വന്നു. അവസാനം കാലം ചെല്ലുന്തോറും അതിന് ഏകദേശരൂപം കൈവന്നു.”

സെമിനാരിയിൽ ജെയിംസിന് ഒരു സുഹൃത്തുണ്ടായിരുന്നു. തത്വശാസ്ത്രം പഠിപ്പിക്കുന്ന പ്രൊഫസറായ കാനൻ കിയെസ. പിന്നീട് 40 കൊല്ലത്തോളം അദ്ദേഹം അവന്റെ ഗൈഡും ആത്മീയപിതാവും ഒക്കെയായിരുന്നു. “എല്ലാറ്റിനെയും ദൈവത്തിനുമുന്നിൽ ധ്യാനത്തിനും പ്രാർഥനയ്ക്കുമുള്ള വിഷയങ്ങളാക്കി മാറ്റാൻ, ആരാധിക്കാൻ, നന്ദിപറയാൻ, പരിഹാരം ചെയ്യാൻ, താഴ്മയോടെ പ്രാർഥിക്കാൻ… എല്ലാം ഞാൻ പഠിച്ചത് കാനൻ കിയെസയിൽ നിന്നായിരുന്നു.” ആശയങ്ങൾ ഒരുപാട് മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ജെയിംസിന് അദ്ദേഹം ഉപദേശങ്ങൾ നൽകി നയിച്ചു. കാനൻ കിയെസ ഇപ്പോൾ ധന്യപദവിയിലാണ്.

ഡോൺ ബോസ്ക്കോയുടെ ചുവടുകളിൽ

പലപ്പോഴും അനാരോഗ്യം തളർത്തിയെങ്കിലും 1907 ജൂൺ 29 -ന് ജെയിംസ് സെമിനാരിപഠനം പൂർത്തിയാക്കി ഇരുപത്തിമൂന്നാം വയസ്സിൽ ആൽബയിലെ കത്തീഡ്രലിൽ പുരോഹിതനായി അഭിഷിക്തനായി. ഇടവകയിൽ അസിസ്റ്റന്റ് വികാരിയായി സേവനം ചെയ്തുവരവെ ദൈവശാസ്ത്രത്തിൽ ഡോക്ടറേറ്റ് നേടി. 1908 -കളുടെ അവസാനത്തിൽ ബിഷപ്പ്, ജെയിംസിനെ സെമിനാരി വിദ്യാർഥികളുടെ ആത്മീയോപദേഷ്ടാവായും കുമ്പസാരക്കാരനായും നിയമിച്ചു. അതിനൊപ്പം അവൻ ആരാധനാക്രമവും അജപാലന ദൈവശാസ്ത്രവും (pastoral theology) ആചാരക്രമങ്ങളും പഠിപ്പിച്ചു.

ഇതെല്ലാം നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഫാ. അൽബേരിയോൺ തന്റെ ഒരു വൈദികസുഹൃത്തിനോടു പറഞ്ഞു: “അസിസ്റ്റന്റ് ഇടവക വികാരിയുടെ പണി എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ല.”

“പിന്നെ നിനക്ക് ഇടവകവികാരിയാണോ ആവേണ്ടത്?” സുഹൃത്ത് ചോദിച്ചു.

“അതിനും താഴെ.”

“പിന്നെ നിനക്ക് ആരാണ് ആവേണ്ടത്?”

“ശരിക്കും എനിക്കറിയില്ല. പക്ഷേ ഡോൺ ബോസ്‌കോ ഒക്കെ ചെയ്തപോലെ ധാരാളം യുവാക്കളെ ഒന്നിച്ചുചേർത്ത് അപ്പസ്തോലികവേലകൾക്കായി അവരെ ഒരുക്കാൻ എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണ്. വെറുതെ നിർദേശങ്ങൾ കൊടുക്കാനും പഠിപ്പിക്കാനുമല്ല. എഡിറ്റിങ് പഠിപ്പിച്ച്, പുസ്തകങ്ങളും ന്യൂസ് പേപ്പറുകളും പ്രസിദ്ധീകരിച്ച്, സമൂഹത്തിൽ ക്രിസ്ത്യാനികളെ വാർത്തെടുക്കാൻ അവരെ ഒരുക്കാനായിട്ട്.”

ഡോൺ ബോസ്‌കോയ്ക്ക് യുവാക്കളോടുള്ള സ്നേഹം അവന് പ്രചോദനമായിരുന്നു. തന്റെ അനുയായികളോട് പിന്നീട് ഇടയ്ക്ക് പറയുമായിരുന്നു: “നമ്മുടെ സംരക്ഷണത്തിലുള്ള യുവാക്കളോട് ഡോൺ ബോസ്കോയുടെ രീതിയിൽ നമുക്ക് പെരുമാറാം.” ടൂറിനിലെ സലേഷ്യൻ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിലേക്ക് ഡോൺ ബോസ്‌കോയുടെ രീതികൾ പഠിക്കാനായി സെമിനാരിയിൽനിന്ന് ഒരാളെ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞുവിട്ടിരുന്നു. ക്രിസ്ത്യൻ സാഹിത്യം എല്ലാവരിലേക്കും എത്തിക്കാൻ ഡോൺ ബോസ്‌കോയ്ക്കും  ഉത്സാഹമായിരുന്നു. ഫാ. ജെയിംസ് അൽബേരിയോൺ തന്റെ പ്രത്യേക അപ്പസ്തോലികദൗത്യമായി അത് സ്വീകരിച്ചു.

പൗളൈൻ കുടുംബത്തിന്റെ സ്ഥാപകൻ (Pauline Family)

യുവവൈദികനായിരിക്കെ തന്നെ അൽബേരിയോൺ പുസ്തകങ്ങളെഴുതാനും Gazetta d’Alba എന്ന, രൂപതയിലെ പ്രതിവാര ന്യൂസ് പേപ്പറിലേക്ക് ലേഖനങ്ങൾ എഴുതാനും തുടങ്ങിയിരുന്നു. 1912 -ൽ ‘pastoral notes ‘ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു. അന്നുവരെ ഇറ്റലിയിൽ അത് കേട്ടുകേൾവി ഇല്ലായിരുന്നു.

1913 സെപ്റ്റംബർ 12 -ന് മാസ് മീഡിയ വഴിയുള്ള അപ്പസ്തോലികസേവനത്തിൽ മുഴുവനായും ഫാ. ജെയിംസ് അൽബേരിയോണിന് മനസ്സർപ്പിക്കാനുള്ള വഴി ദൈവം തുറന്നു. ബിഷപ്പ് ഫ്രാൻസിസ് റേ Gazetta d’Alba യുടെ എഡിറ്ററും പ്രൊപ്രൈറ്ററും ജെയിംസിനെ ആക്കിക്കൊണ്ട് ബാക്കി എല്ലാ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളിൽനിന്നും അവനെ സ്വാതന്ത്രനാക്കി. അവൻ തുടങ്ങിവച്ച വേലയിലേക്ക് മുഴുവനായി ശ്രദ്ധിക്കാൻ പറഞ്ഞു.

മുടക്കുമുതലോ, കൂടെ ആളുകളോ, പ്രത്യേക പരിശീലനമോ, ആവശ്യമായ അറിവോ ഇല്ലാതെ ദൈവപരിപാലനയിൽ മാത്രം ആശ്രയിച്ച് ഇറങ്ങിത്തിരിച്ച ഫാ. അൽബേരിയോൺ കഠിനപരിശ്രമത്തിന്റെയും അർപ്പണബോധത്തിന്റെയും ദൈവാനുഗ്രഹത്തിന്റെയും ഫലമായി നിർമ്മാണത്തിലും വിതരണത്തിലും കിടപിടിക്കാൻ വേറെ ആരുമില്ലാത്ത, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പബ്ലിഷിങ് ഹൌസ് ആയിരുന്ന സെന്റ് പോൾസ് (St Paul’s) സ്ഥാപിച്ചു. സെന്റ്നെ പോൾസിനെപ്പോലെ വേറൊരു കത്തോലിക്ക പ്രസിദ്ധീകരണശാലയും ബൈബിൾ അത്രയധികം അച്ചടിക്കുകയും വിതരണംചെയ്യുകയും ചെയ്തിരുന്നില്ല. Faminglia Crustiana -ക്ക്, വേറൊരു ക്രിസ്ത്യൻ മാസികയ്ക്കും ഇല്ലാത്തതുപോലെ, 1.4 മില്യൺ വരിക്കാരാണ് അന്നുണ്ടായിരുന്നത്.

1914 ആഗസ്റ്റ് 20 -ന് ഫാ. അൽബേരിയോൺ, സാധാരണ ചുറ്റുപാടിൽനിന്നും വരുന്ന ചെറുപ്പക്കാർക്ക് പ്രസ്സ് നടത്തി പരിശീലനം കൊടുക്കാനായി ആൽബയിൽ ഒരു ‘പ്രിന്റിംഗ് സ്കൂൾ’ തുടങ്ങി. ഇതായിരുന്നു സൊസൈറ്റി ഓഫ് സെന്റ് പോൾസിന്റെ – അദ്ദേഹം തുടങ്ങിയ ഒൻപതു സ്ഥാപനങ്ങളിൽ ആദ്യത്തേതിന്റെ തുടക്കം. സോഷ്യൽ കമ്മ്യൂണിക്കേഷനുള്ള (സമൂഹവുമായുള്ള ആശയവിനിമയം) എല്ലാ മാർഗങ്ങളും സാധ്യമാകുന്നതരത്തിൽ അതിന്റെയെല്ലാം സ്കോപ്പ് വളരെ വലുതായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം കൂടിച്ചേർന്ന് ‘ഗവണ്മെന്റ്, വിദ്യാഭ്യാസം, നിയമം, കുടുംബം, രാജ്യാന്തരബന്ധങ്ങൾ ഇവയുടെയെല്ലാം നവീകരണം’ എന്ന ദൗത്യവുമായി Pauline Family ആയിത്തീർന്നു. പൊതുവായ വിളി സുവിശേഷപ്രഘോഷണം ആയിരുന്നെങ്കിലും ഈ മിനിസ്ട്രികൾ സവിശേഷവും പരംപൂരകങ്ങളും എന്ന നിലയിൽ വ്യത്യസ്തങ്ങളായിരുന്നു.

പെൺകുട്ടികളെ തയ്യൽ പഠിപ്പിക്കാനായി വന്ന, ഇപ്പോൾ ‘ധന്യ’ എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്ന മദർ ടെക്ല തെരേസ മെർലോയുടെ സഹായത്തോടെ 1915 ജൂൺ 15 -ന് ദി ഡോട്ടേഴ്സ് ഓഫ് സെന്റ് പോൾസ് സ്ഥാപിച്ചു. 1923 -ലെ ക്രിസ്മസിനോടനുബന്ധിച്ച് ‘Sister Disciples of the Divine Master’ -നു തുടക്കമായി. അവരിൽ ഒരു ഗ്രൂപ്പിനോട്, ചീത്ത പ്രസ്സുകൾ ചെയ്തുകൂട്ടുന്ന ദൈവനിന്ദക്കും പാപത്തിനും പരിഹാരമായി ദിവ്യകാരുണ്യആരാധന ശാന്തമായി നടത്താൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.

1908 മുതൽ, ഇടവകളിൽ പുരോഹിതർക്കൊപ്പം വേലചെയ്യാൻ സാധിക്കുന്ന കന്യാസ്ത്രീസഭ സ്ഥാപിക്കുന്നതിനെപറ്റി ചിന്തിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിന് കഴിഞ്ഞത് 1938 ഒക്ടോബർ 7 -ന് ‘ Institute of the Sisters of Jesus the Good Shepherd’ (pastorelle sisters) ന്റെ സ്ഥാപനത്തോടെയാണ്. 1959 -ൽ പുരോഹിത-സന്യാസദൈവവിളി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്ന ദൗത്യവുമായി the Sisters of the Queen of the Apostles സ്ഥാപിച്ചു.

സമൂഹത്തിലെ പല തുറകളിലുള്ളവർക്ക് കന്യാവ്രതവും ദാരിദ്ര്യവും അനുസരണയും പിഞ്ചെന്ന് സ്നേഹത്തിലൂടെ നാഥന് പൂർണ്ണസമർപ്പണം ചെയ്യാൻ സാധ്യമാകുന്നതരത്തിൽ സ്ത്രീകൾക്കും പുരുഷന്മാർക്കുമായി നാല് സഭകൾ കൂടെ സ്ഥാപിച്ചു.

രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൗൺസിലിൽ പങ്കെടുക്കാൻ സഭാപിതാവെന്ന നിലയിൽ ഫാ. ജെയിംസ് അൽബേരിയോണിന് ക്ഷണം ലഭിച്ചു. സോഷ്യൽ കമ്മ്യൂണിക്കേഷനുള്ള മാർഗങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഡിക്രി കൗൺസിൽ അംഗീകരിച്ചതിനുശേഷം അദ്ദേഹം എഴുതി: “മാസ് മീഡിയയുടെ അപ്പസ്തോലേറ്റ്, നമ്മുടെ അപ്പസ്തോലേറ്റ്, അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു, പ്രശംസിക്കപ്പെട്ടു, സാർവത്രികസഭയുടെ കർത്തവ്യമായി അത് വിലയിരുത്തപ്പെട്ടു. ഇങ്ങനെയൊരു തീരുമാനത്തിലേക്ക് എക്യുമെനിക്കൽ കൗൺസിലിനെ നയിച്ച പരിശുദ്ധാത്മാവ് വാഴ്ത്തപ്പെടട്ടെ. അത്രയും ഗൗരവത്തോടെയുള്ള ആ തീർപ്പിനെ എല്ലാവരും വേണ്ടപോലെ പിഞ്ചെല്ലാനുള്ള കൃപ പരിശുദ്ധാത്മാവ് ചൊരിയട്ടെ.”

ആദ്യത്തെ പൗളൈൻ (pauline) മിഷനറിമാർ ഇറ്റലിയിൽ നിന്ന് 1932 -ൽ ബ്രസിലിലേക്കും അർജന്റീനയിലേക്കും അമേരിക്കയിലേക്കും പോയി; പിന്നീട് ലോകം മുഴുവനിലേക്കും. ഫാ. അൽബേരിയോൺ അവരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

“നമ്മൾ ദൈവത്തിന്റെ കയ്യിലെ ഉപകരണങ്ങളാണ്. നമ്മൾ ദൈവത്തിന്റെ പേനകളാണ്; ദൈവത്തിന്റെ സ്വരവും. നമ്മുടെ ഭവനങ്ങൾ ദൈവാലയങ്ങളായും നമ്മുടെ യന്ത്രങ്ങൾ പ്രസംഗപീഠങ്ങളായും നമ്മുടെ ജോലിസ്ഥലത്തെ ഇരിപ്പിടങ്ങൾ ബോധജ്ഞാനത്തിന്റെ സിംഹാസനങ്ങൾ ആയും മാനിക്കപ്പെടും.”

ഭയപ്പെടേണ്ട, ഞാൻ നിന്നോടു കൂടെയുണ്ട്

അനാരോഗ്യം അൽബേരിയോണിന്റെ കൂടെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. വിദ്യാർഥിയായിരുന്നപ്പോഴും സെമിനാരിയിലായിരുന്നപ്പോഴും പുരോഹിതനായിരുന്നപ്പോഴും. അതല്ലാതെ, ആധുനിക ആശയവിനിമയത്തിനു കഴിയുന്ന എല്ലാ മാർഗങ്ങളും ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട് വഴിയും സത്യവും ജീവനുമായ തന്റെ നാഥൻ ഈശോമിശിഹായെ എല്ലാവരും അറിയണം, സ്നേഹിക്കണം എന്ന ലക്ഷ്യത്തിനായി ഓരോ ദിവസവും അനേകമണിക്കൂറുകൾ നീണ്ടിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഠിനപ്രയത്നങ്ങളെ പിന്നോട്ടുവലിക്കാൻ വേറൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

1923 -ൽ ശ്വാസകോശത്തിൽ ക്ഷയരോഗം പിടിപെട്ടു. ജോലികളിൽനിന്ന് തീർത്തും പിന്മാറി പൂർണ്ണവിശ്രമം എടുക്കണമായിരുന്നു. കൂടിവന്നാൽ ഒന്നരകൊല്ലത്തെ ആയുസ്സാണ് ഡോക്ടർമാർ പറഞ്ഞത്. “അദ്ദേഹം അതിജീവിക്കാൻ സാധ്യതയൊന്നും കാണുന്നില്ല” – ആൽബയിലെ ബിഷപ്പിനോട് അവർ പറഞ്ഞു. “ഓരോ ദിവസവും അസുഖം വഷളായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.”

അത്ര ബുദ്ധിമുട്ടേറിയ ആ സമയത്താണ് കർത്താവ് ഫാ. ജെയിംസ് അൽബേരിയോണിനെ ധൈര്യപ്പെടുത്തിയത്. “ഭയപ്പെടേണ്ട, ഞാൻ നിന്നോടുകൂടെയുണ്ട്.” തന്റെ അസുഖത്തിൽനിന്ന് മോചിതനായപ്പോൾ ഫാ. അൽബേരിയോൺ ആ വാക്കുകളെ തന്റെ ജീവിതക്രമമായി തിരഞ്ഞെടുത്തു. ദൈവത്തിൽ പൂർണ്ണമായും ശരണപ്പെട്ടു. അതിരാവിലെ എണീറ്റ് തന്റെ തിരക്കുപിടിച്ച ദിനചര്യകൾ ആരംഭിക്കുന്നതിനുമുൻപ് അനേകമണിക്കൂറുകൾ പ്രാർഥനയിൽ ലയിച്ചിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിലൂടെ ദൈവം പ്രവർത്തിച്ച അത്ഭുതങ്ങൾ കണ്ട് ലോകം വിസ്മയിച്ചു.

ഫാദർ രചിച്ച് എപ്പോഴും ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു പ്രാർഥന ഇതാ… “കർത്താവായ യേശുവേ, ഞങ്ങൾ അങ്ങയുടെ തിരുവിഷ്ടത്തിന് കീഴ്പ്പെട്ട്, ഞങ്ങൾക്കായി അങ്ങ് നിശ്ചയിച്ചിരിക്കുന്ന പൂർണ്ണതയുടെ അളവിലും സ്വർഗീയമഹത്വത്തിലും എത്തേണ്ടവരും സോഷ്യൽ കമ്മ്യൂണിക്കേഷൻ എന്ന അപ്പസ്തോലിക വേലയ്ക്കായി തീക്ഷ്‌ണതയോടെ വർത്തിക്കേണ്ടവരുമാണല്ലോ. പക്ഷേ ഞങ്ങൾ ദുർബലരും അജ്ഞരും ആത്മാവിലും അറിവിലും തീക്ഷ്ണതയിലും സമ്പത്തിലും കുറവുള്ളവരുമാണെന്ന് ഞങ്ങളറിയുന്നു. ‘എന്റെ നാമത്തിൽ നിങ്ങൾ പിതാവിനോട് ചോദിക്കുന്നതെല്ലാം നിങ്ങൾക്കു ലഭിക്കും’ എന്നുപറഞ്ഞ അങ്ങയുടെ വാക്കുകളിൽമാത്രം ഞങ്ങൾ ആശ്രയിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതവും അപ്പസ്തോലേറ്റ് വഴിയായും എല്ലാത്തിനുംമേലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും, എപ്പോഴും, ദൈവമഹത്വവും സർവ്വജനത്തിന്റെ സമാധാനവും കണ്ടെത്താനായി ഞങ്ങളെത്തന്നെ അർപ്പിക്കുമെന്ന് ഞങ്ങൾ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു.”

ജീവിതത്തിൽ ആദ്യത്തെ 52 കൊല്ലങ്ങൾ ഫൊസ്സാനോയിലും കെരാസ്‌കോയിലും ആൽബയിലുമൊക്കെയായി ചിലവഴിച്ച അൽബേരിയോൺ 1936 -ൽ റോമിലേക്കു പോയി. ചെറുപ്പം മുതലേയുള്ള വാതരോഗം കൊണ്ടുള്ള വേദന വളരെയധികം കൂടിയതുകൊണ്ട് അവസാനവർഷങ്ങളിൽ ഫാ. അൽബേരിയോണിന് തന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ പരിമിതപ്പെടുത്തേണ്ടിവന്നു. വേദന ഒന്ന് കുറയാനായി തനിയെ നടക്കാൻവേണ്ടി ഡ്രൈവറോട് കാർ നിർത്താൻ ആവശ്യപ്പെടുമായിരുന്നു. അസുഖങ്ങളുണ്ടെങ്കിലും മുൻപൊക്കെ ഊർജ്ജസ്വലനെന്നപോലെ ഓടിച്ചാടിനടന്നിരുന്ന തന്റെ അവസ്ഥ ഇപ്പോൾ ചലിക്കാൻ പറ്റാത്തവനെപ്പോലെ ആയതിനെ ഏറ്റെടുത്തുകൊണ്ട് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “എന്റെ ശവക്കുഴിവരേയ്ക്കും ഞാൻ ചുമക്കേണ്ട കുരിശാണിത്.” തന്റെ അപ്പസ്തോലേറ്റിനെ കൂടുതൽ നേരമെടുത്തുള്ള പ്രാർഥനകൊണ്ട്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ ‘കാൽമുട്ടിന്റെ പണി ‘ കൊണ്ട് അപ്പോഴും അദ്ദേഹം സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

1971 നവംബർ 24 മുതൽ 26 വരെ അസുഖം വളരെ കൂടി. ഒരു സർപ്രൈസ് വിസിറ്റിലൂടെ തന്നെ കാണാൻവന്ന പോൾ ആറാമൻ പാപ്പയിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹം രോഗീലേപനം സ്വീകരിച്ചു. പിതാവ് പോയതിനുപിന്നാലെ ഫാ. അൽബേരിയോൺ മരിച്ചു. അപ്പോൾ വൈകുന്നേരം 6.15 ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസാനവാക്കുകൾ വ്യക്തമായി അടുത്തുള്ളവർ കേട്ടു. അത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു: “ഞാൻ മരിക്കുകയാണ്. എല്ലാവർക്കുംവേണ്ടി പ്രാർഥിക്കുന്നു. സ്വർഗം! മറിയമേ സ്വസ്തി!” റോമിൽ ശ്ലീഹന്മാരുടെ രാജ്ഞിയുടെ ദൈവാലയത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരം വിശ്രമിക്കുന്നു.

നമ്മെ ഓരോരുത്തരെയും അദ്ദേഹം ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു: “ക്രിസ്തുവിന്റെ communicator ആയി, ദൈവത്തിനായി മുന്നോട്ടുനീങ്ങിയ വി. പൗലോസിനെപ്പോലെ എപ്പോഴും മുന്നോട്ടുപോവാൻ ശ്രമിക്കുക.”

മീഡിയ അപ്പസ്തോലൻ വാഴ്ത്തപ്പെട്ട ജെയിംസ് അൽബേരിയോണിന്റെ തിരുനാൾ ആശംസകൾ!

ജിൽസ ജോയ്